Czekoladowy biszkopt przekładany morelową marmoladą i oblany czekoladową polewą to symbol Wiednia i jeden z najbardziej klasycznych i eleganckich deserów na świecie. Jest to też jeden z deserów najbardziej tajemniczych – receptura oryginalnego tortu Sachera była przedmiotem zaciekłej rywalizacji i kilku procesów sądowych, i do dziś utrzymywana jest w sekrecie,

Stworzył go w Wiedniu w 1832 roku austriacki cukiernik Franz Sacher, jeden z kucharzy na dworze kanclerza Austrii księcia Metternicha. Pod nieobecność chorego szefa kuchni szesnastoletni Sacher otrzymał zadanie wymyślenia nowego deseru dla księcia i jego gości. To właśnie wtedy powstał przepis na wyśmienity tort czekoladowy przekładany morelową marmoladą i oblany niezbyt grubą warstwą lśniącej czekoladowej polewy.

Eduard Sacher, syn słynnego cukiernika, założył hotel, w którym główną atrakcją była możliwość skosztowania tego pysznego przysmaku. Nastąpiła jednak zdrada: wnuk Franza, Franz Jr. sprzedał przepis cukierni Demel – tak zaczął się siedmioletni sądowy spór o prawa do używania nazwy Sachertorte, koniec końców rozstrzygnięty na korzyść hotelu Sacher. W cukierni Demel serwuje się dziś, pod nazwą Eduard-Sacher-Torte, tort różniący się szczegółami: ma nie dwie, lecz jedną warstwę morelowej marmolady, ciasto jest ponoć bardziej zbite, a polewa – gładsza. Nie jest też opatrzone pieczęcią, która stanowi gwarant oryginalności wersji hotelowej, serwowanej zawsze z kleksem niesłodzonej bitej śmietany.

• 

• 

Strażnicy sekretnego przepisu zdradzają zresztą, że to polewa jest tu kluczowa: składa się ona z trzech rodzajów czekolady, produkowanych przez producentów z Niemiec i Belgii w tym jedynie celu.

Podobno tort Sachera był ulubionym deserem Zygmunta Freuda, który w Hotelu Sacher palił cygara i popijał kawę kapuziner – pierwowzór doskonale nam znanego cappuccino. Jest też uwielbiany przez włoskiego reżysera Nanniego Morettiego, który swoją firmę produkcyjną nazwał na jego cześć Sacher Film.