W pierwszej części cyklu o kanapkach poznaliśmy Philly Cheesesteak, Croque-monsieur i -madame, reuben, gatsby i kanapkę cieszyńską. Oto kolejna porcja słynnych nadziewanych buł z Izraela, Francji, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.

Sabich

Jedna z najpyszniejszych kanapek świata przywieziona została do nowo powstałego państwa Izrael na przełomie lat 40. i 50. XX wieku przez irackich Żydów zmuszonych do opuszczenia swojego kraju z powodu szerzącej się w nim antysemickiej przemocy. Jej nazwa pochodzi prawdopodobnie od arabskiego imienia (oznaczającego „świt”), które nosił Sabich Tsvi Halabi – właściciel restauracji w Ramat Gan, gdzie kanapka miała pojawić się po raz pierwszy. Główne składniki sabich – jajka na twardo i smażone bakłażany – iraccy Żydzi szczególnie chętnie jedli w szabat, kiedy nie wolno gotować i trzeba wykorzystać pozostałości z poprzedniego dnia. Kluczowym składnikiem jest także sos amba – iracka wersja mango chutney, przywieziona z Indii przez irackich kupców żydowskich. Kanapkę uzupełniają typowo izraelskie dodatki – hummus, tahina, pikle i tzw. „sałatka izraelska” (którą równie dobrze nazwać by można sałatką arabską) z pomidorów i ogórków.

Sloppy Joe

Sloppy Joe („niechlujny Joe”) to kanapka amerykańska – mielone mięso w pomidorowym sosie wylewające się z hamburgerowej bułki. Prawdopodobnie jego pierwowzorem były loose meat sandwiches – popularne od lat 20. XX wieku kanapki z mieloną wołowiną, do których w pewnym momencie dodano ketchup, sos Worcestershire i inne przyprawy. Według badań prowadzonych przez firmę Heinz, pierwsze sloppy joes pojawiły się w latach 30. w stanie Iowa – być może ich wynalazcą był jakiś zdolny kucharz o imieniu Joe.

Chip butty

Kiedy ludzie żartują sobie z brytyjskiego jedzenia, żartują właśnie z dań takich jak chip butty: bo kto to widział, jeść biały, posmarowany solonym masłem chleb wypełniony frytkami, do tego skropiony ukochanym przez Brytyjczyków octem? Wygląda to smutno, odżywczo nieszczególnie się składa, a jednak o chip butty mówi się czasem jako o ikonicznym daniu brytyjskiej klasy robotniczej. Szczególną popularność zyskało ono w północnej Anglii, a już zwłaszcza na zachodzie – bliskość Irlandii miała oznaczać nieograniczone zasoby ziemniaków. Według najbardziej popularnej wersji historii kanapki, miałaby ona powstać w latach 60. XIX wieku w jednym z pierwszych chip shops w Oldham w północno-zachodniej Anglii, ale „przyznają się” do niej także inne regiony. Slangowe słowo butty pochodzi z Yorkshire i oznacza po prostu masło (butter). Oficjalnym hymnem drużyny Sheffield United jest utwór The Greasy Chip Butty Song, którego tekst brzmi:

You light up my senses,

Like a gallon of Magnet

Like a packet of Woodbines,

Like a good pinch of snuff,

Like a night out in Sheffield,

Like a greasy chip butty

Oh Sheffield United,

Come thrill me again

Pan bagnat

Pochodząca z Nicei kanapka ma skład znacznie bogatszy i ściśle określony przez specjalną organizację Association pour la défense et la promotion du Pan Bagnat: oficjalny przepis obejmuje chleb (konkretnie francuski pain de campagne), pomidory, małe zielone papryczki, małe zielone cebulki, drobny bób, oliwki, anchois lub tuńczyka, oliwę z oliwek, bazylię, sól i pieprz; tolerowane są również takie dodatki jak jajko na twardo, ocet, serca karczochów czy rzodkiewki. Choć skład wydaje się obfity, pierwotnie było to danie lokalnej biedoty – używano starego chleba, który zostawał „namoczony” w odrobinie wody lub soku z pomidorów (nazwa pochodzi z prowansalskiego języka nissart i oznacza właśnie „namoczony chleb”) i podany z lokalnymi warzywami (przywodzącymi na myśl skład sałatki nicejskiej), ewentualnie tuńczykiem lub anchois, kiedy mogli sobie na to pozwolić.