Żar lał się z nieba, kolejka była coraz dłuższa, a sprzedawcy lodów Arnoldowi Fornachou skończyły się kubeczki. Szczęśliwie niedaleko swoje ciastka sprzedawał Ernest Hamwi. Widząc, że sąsiad ma kłopoty, postanowił mu pomóc: zwinął jeden z gofrów w rożek i dał Arnoldowi, by ten mógł wkładać do niego porcje lodów. I tak, w 1904 roku w Saint Louis, powstał pierwszy lodowy rożek. 

Na przełomie XIX i XX wieku lody stawały się coraz bardziej popularne, zarówno w Europie (wpierw na południu, od połowy XIX wieku także w Anglii) jak i w USA. Sprzedawcy rywalizowali nie tylko na smaki, ale mieli też różne pomysły na pojemniki. Najczęściej bywały one papierowe lub szklane; szkło wykorzystywano w sposób nieszczególnie higieniczny – w Londynie popularność zyskały tzw. penny licks, czyli szklaneczki, które klienci wylizywali do czysta, a następnie oddawali sprzedawcy do ponownego wykorzystania, pozostawiając na nich najróżniejsze zarazki.  

Wpierw w Wielkiej Brytanii, a następnie w Nowym Jorku wynalazcy zaczęli tworzyć pierwsze jadalne miseczki; słynna przedsiębiorczyni, pisarka i cukierniczka, zwana „królową lodów” Agnes Marshall, zalecała podawać lody w migdałowych ciastkach.

Jednak za moment przełomowy uznaje się właśnie jarmark zorganizowany z okazji obchodów stulecia tzw. Louisiana Purchase, tzn. zakupu terenów Luizjany od Francuzów przez Stany Zjednoczone. Jedzenia było w bród; w upale lody sprzedawały się znakomicie, ciepłe gofry zaś – niekoniecznie. Zwinięte, znakomicie służyły natomiast za „pojemnik”, w który zimne lody można było włożyć. 

Nie ma oczywiście pełnej zgodności co do tego, że to właśnie Syryjczyk Ernest Hamwi jest twórcą tego – jakże wspaniałego – wynalazku, przyjmuje się jednak, że to jarmark w Saint Louis wprowadził rożki do lodów do mainstreamu: szczęśliwie nie musimy już lizać cudzych szklanek, a choć mamy dziś do dyspozycji pojemniki plastikowe i papierowe, to właśnie rożki, które znikają w naszych brzuchach, wydają się najbardziej ekologiczne.