Polskie kulinarne tradycje wielkanocne należą do najbogatszych na świecie – bo też dla wielu z nas to bardzo wyjątkowe święta. Nie tylko my jednak zasiadamy z tej okazji do stołu – i nie tylko my zjadamy z tej okazji wyjątkowe, słodkie specjały. Poznajcie wielkanocne ciasta ze świata, które mogą być ciekawą alternatywą dla bab i mazurków.

Simnel Cake (Wielka Brytania)

Ciasto z bakaliami (fruitcake) podobne do tego, co nazwalibyśmy keksem (słowo to pochodzi zresztą od angielskiego cakes), przełożone marcepanem i udekorowane dwunastoma marcepanowymi kuleczkami, symbolizującymi dwunastu apostołów. Niepewne jest pochodzenie słowa simnel: już źródła z XIII w. wspominają je w kontekście, który sugeruje, że chodzić może o najdelikatniejszy chleb z białej mąki. Legenda przypisuje czasem wynalezienie ciasta Lambertowi Simnelowi – oszustowi, podającemu się za królewicza Ryszarda w XV w., wypiek w jakiejś formie z pewnością istniał jednak wcześniej.

Kulicz paschalny (Ukraina, Białoruś)

Wielkanocne baby ze wschodu, których korzenie sięgają Rusi Kijowskiej. Pieczone w wysokich, cylindrycznych formach, wzbogacone są bakaliami i dekorowane lukrem. Często podawane są jako deser razem z serową paschą. Są nieodłączną częścią prawosławnej Wielkanocy.

Campanile (Korsyka)

Drożdżowy wieniec z oliwą z oliwek i skórką pomarańczową typowe dla kuchni korsykańskiej i pieczone na święta wielkanocne. Jego nazwa oznacza „dzwonnicę” – dzwony reprezentowane są przez umieszczone w wieńcu jaja na twardo. Bliskimi kuzynami campanile są wielkanocne wypieki kalabryjskie – sguta i hiszpańskie – mona de pascua.

Pastiera napoletana (Włochy)

Neapolitańska tarta z nadzieniem z pszenicy gotowanej w mleku, ricotty lub waniliowego budyniu i wody pomarańczowej. Wedle legendy wynaleziona została w klasztorze San Gregorio Armeno: przygotowującym wypieki zakonnicom zależało ponoć, by ciasto pachniało pomarańczami, które rosły w klasztornym ogrodzie. Inne opowieści łączą jej powstanie z kultem syreny Parthenope czy bogini Ceres.

Capirotada (Meksyk)

Rodzaj chlebowego puddingu, który powstał poprzez połączenie hiszpańskiej tradycji ze składnikami pochodzącymi z Nowego Świata. Jego nazwa pochodzi od kapirotu – wysokiego kapelusza noszonego przez członków konfraterni pokutnych, głównie w krajach hiszpańskojęzycznych. Składa się z suchego pieczywa (najczęściej bułek bolillo) symbolizującego ciało Chrystusa, moczonego w syropie z cukru trzcinowego, cynamonu i goździków. Dodaje się do niego suszone owoce i orzechy, czasem posypuje również startym serem, symbolizującym całun.