Mamy za sobą już dwie odsłony cyklu, który stał się najpopularniejszy na blogu: pierwszą i drugą część katalogu najsłynniejszych kanapek świata. Dzisiaj przechodzimy do części trzeciej. Przed nami kanapki z Wietnamu, Kuby/Florydy, Danii, a także z Nowego Orleanu.

Bánh mì 

Bánh mì to popularna wietnamska kanapka – różnorodne składniki (pasztet, omlet, mięso, tofu, pikle, kolendra, etc.) umieszcza się w chrupiącej bagietce, która stanowi oczywiście pamiątkę po okresie kolonialnym, gdy Wietnam znajdował się pod panowaniem Francji. Bagietki, podobnie jak inne francuskie wypieki są tam obecne od lat sześćdziesiątych XIX wieku, kiedy to stanowiły dobro luksusowe ze względu na wysoką cenę importowanej pszenicy. Stały się bardziej dostępne w okresie I wojny światowej, kiedy wietnamscy piekarze dodali do nich tańszą mąkę ryżową, której współczesne bułki do bánh mì zawdzięczają lekką, chrupką konsystencję.

Podczas gdy pieczywo, a także omlet i pasztet, które często bywają składnikami kanapki wyraźnie wskazują na francuskie pochodzenie dania, kolendra, chilli i pikle (często z marchwi i rzodkwi) to dodatek stricte wietnamski. Od lat pięćdziesiątych XX wieku bowiem bagietki przejęli rdzenni mieszkańcy, którzy składniki francuskie zaczęli uzupełniać własnymi. Wietnamską popularność bánh mì jako powszechnie dostępnego street foodu liczy się od socjalistycznych reform lat osiemdziesiątych; jednocześnie wietnamscy imigranci spopularyzowali tę kanapkę na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych i w Londynie.

Cubano

Cubano czy też kanapka kubańska to grillowany chleb kubański – pszenny, o cienkiej skórce i miękkim wnętrzu – z nadzieniem z szynki, pieczonej wieprzowiny, żółtego sera, musztardy i pikli. Czasem dodaje się również salami; majonez, sałata i pomidor to popularne dodatki, na które puryści patrzą jednak niechętnie.

Prawdopodobnie wynaleziona została przez kubańskich imigrantów na Florydzie, często pracowników fabryk cygar w miastach Key West i Tampa – być może dążyli oni do stworzenia własnej wariacji na temat popularnej grillowanej kanapki z serem i szynką. Jak napisał historyk Loy Glenn Westfall kanapka „narodziła się na Kubie, zaś wykształciła w Key West”. Kiedy, po objęciu władzy przez Fidela Castro, jeszcze więcej Kubańczyków wyjechało z kraju, kanapki kubańskie rozpowszechniły się także w innych miastach Florydy – przede wszystkim w Miami. Są też głównymi bohaterkami filmu Jona Favreau Szef z 2014 roku.

Smørrebrød

Smørrebrød to tradycyjne duńskie kanapki na żytnim chlebie, na którym można położyć całe mnóstwo rzeczy: sery, wędliny, pasty, wędzone ryby, kawior, a także dodatki takie jak majonez i remulada. Spopularyzowane zostały w XIX wieku przez rolników, którzy na szybki obiad w czasie pracy jedli właśnie różnorodne kanapki, często wykorzystując resztki z kolacji. Są prawdziwą kulinarna instytucją i elementem duńskiego stylu życia – Skandynawowie uwielbiają swój razowy chleb, zaś składniki kładzione na wierzch są ekspresją ich ulubionych smaków.

Czasem dopracowane kanapki wyglądają jak prawdziwe dzieła sztuki – przykładem może być Stjerneskud („spadająca gwiazda”) z dwoma rodzajami ryby, krewetkami, kawiorem, ogórkiem i cytryną. Do popularnych zestawień należą także m.in. Dyrlægens natmad („nocny posiłek weterynarza”, nazwany tak na cześć opiekuna królewskich stajni w latach 20. XX wieku) z pasztetem, soloną wołowiną, galaretką mięsną i cebulą, wędzony węgorz z jajecznicą, rzodkiewkami i szczypiorkiem czy „sałatka włoska”, krewna sałatki Olivier ze szparagów, groszku i marchewki w majonezie.

Muffuletta

Muffuletta to tradycyjna amerykańska kanapka, stworzona pierwotnie przez włoskich imigrantów w Nowym Orleanie. Za jej twórcę uważa się imigranta z Sycylii Salvatore Lupo, który w 1906 roku założył niewielki sklepik spożywczy Central Grocery, gdzie sprzedawał włoskie, greckie, hiszpańskie i kreolskie specjały, a także robił na miejscu kanapki na tradycyjnym, sycylijskim chlebie, krojone potem na ćwiartki.

Muffuletta wypełniona jest wędlinami (salami, szynką, mortadelą), serami (provolone, mozzarellą) i sałatką z oliwek, kaparów, szalotek i giardiniera, czyli włoskich pikli z warzyw takich jak marchewka, kalafior i seler naciowy, marynowanych w oliwie z oliwek z czosnkiem i oregano. Dzisiaj o palmę kanapkowego pierwszeństwa walczy w Nowym Orleanie z drugim kultowym klasykiem – po’boy.

Jego historię poznacie w kolejnej odsłonie cyklu.